Uff

Æ æ æ...ekki syngja Öxar við ána eða halda ræðu í bundnu máli eða höfða til þjóðerniskenndar eða láta presta tala um Kárahnjúka sem drottins sköpunarverk.... æi ekki... mig langar svo til að halda með ykkur, plísplísplís allt nema þetta! Ég fékk blóðnasir yfir sjónvarpsútsendingunni í gær.
Hvað skyldum við vera búin að eiga marga menn ársins í ár? Andra Snær, Magna og nú Ómar. Eiður Smári í kommóðsskúffunni, til vara ef annað skyldi klikka.

Orðið graðga, í merkingunni að háma eitthvað í sig - borða óhóflega (t.d. hann graðgaði bjúgunum í sig), var fyrir löngu orðið partur af málvitund minni og málvitund mín er stór partur af heimssýn minni. Sú heimssýn breyttist í dag þegar borubrattur prófarkalesari lýsti því yfir að þetta orð væri hvergi að finna íslenskum orðabókum. Fuck it, sagði ég. Heimurinn rúmast ekki í orðabók og ef tungumálið endurspeglar heiminn rúmast það varla í orðabók heldur. Þeir keyptu það ekki. Um daginn reyndu delarnir í próförk að bera brigður á orðið afskeiðisflan. Sigri hrósandi sendi ég þá sneypta til baka.

Skyndilega þurfum við ekki lengur sýnilegar varnir. Það er ábyggilega erfitt að éta ofan í sig fjórar orrustuþotur, ég myndi að minnsta kosti skola þeim niður með malti upp á meltinguna gera. Hins vegar er lágmark að við fáum okkur risastóran límmiða og setjum á suðvesturhornið: This country is protected by the United states of America.