Egill og nafnleysingjarnir

Egill Helgason er í fararbroddi þeirra sem hafa tekið upp þykkjuna fyrir þá sem skrifa athugasemdir á netið undir dulnefni. Agli finnst sú umræða sem spannst í athugasemdakerfi Eyjunnar í kjölfar hrunsins hafa verið frjó. Hann kveðst þó ávallt hafa verið duglegur við að henda versta óhróðrinum út, en margt sem fær að standa er þó ansi mikill viðbjóður. Nú íhugar Egill hins vegar að loka fyrir ummælakerfið hjá sér því honum finnst umræðan stöðnuð og geld. Meira að segja hann er búinn að fá nóg.

Um helgina tók ég saman grein Í Fréttablaðinu þar sem reifuð voru nokkur álitamál um nafnlaus skrif á netið. Í kjölfarið skrifaði Björgvin G. Sigurðsson grein um óhróður sem hann hefur þurft að sæta á netinu. Þá pakkar Egill í vörn.

Agli finnst söguburðurinn um Björgvin ömurlegur en gerir engu að síður lítið úr honum: “En ég verð að viðurkenna að ég vissi ekki að þessi vefur er til fyrr en í dag, sjálfsagt hefði ég ekki heyrt söguna nema vegna þess að Björgvin færði þetta í tal.”
Svo kemur Egill með þá skýringu að umræðan um nafnlaust níð helgist af því að “hrunverjar eru að snúast til varnar, þeir hafa fundið viðspyrnu, hún er sú að umræðan á netinu sé svo hroðaleg”.

Gott og vel. En hvernig bregst Egill við þegar nafnlausar athugasemdir eða rógur beinist að honum? Í október 2004 bregst sjónvarpsmaðurinn til dæmis við athugasemdum Víkverja:
“Víkverji og Staksteinar í Morgunblaðinu eru hérumbil eina fyrirbærið sem stundar þann ósið að skrifa nafnlaust í fjölmiðla. Fyrirbæri, segi ég, því ekki veit ég hvort þarna að baki dylst einstaklingur, klúbbur manna eða hvers konar leynifélag þetta er yfirleitt. Annars bera svona nafnlaus skrif oftast vott um lydduskap - eða í besta falli lélegt sjálfsmat. Það þykir ekki par fínt að þora ekki að standa við skoðanir sínar.

Ég er reyndar fúll út í Víkverja - fyrirbærið eyðilagði fyrir mér morgunkaffið. Í pistlinum í morgun er þar fimbulfambað um sjónvarpsþáttinn minn - af hreinni óvild, finnst mér - og því haldið fram að hjá mér sé alltaf sama fólkið. Ég hef svosem heyrt þennan söng áður.
En ég fór að telja. Ég er búinn með sex þætti í vetur. Í þá hafa komið hvorki meira né minna en 57 manns, en aðeins tveir gestanna hafa komið tvívegis. Þetta eru að meðaltali næstum 10 manns í hverjum þætti. Í þessum hópi eru þónokkrir útlendingar sem álpuðust til Íslands og eru sannarlega ekki fastagestir hjá mér. Í gær var ég með enn einn þátttinn og þar kom meðal annarra fólk sem hefur aldrei eða sárasjaldan komið í sjónvarpið til mín.

Menn ættu aðeins að kynna sér málin aðeins áður en þeir sletta fram svona fullyrðingum. Líka þeir sem þora ekki að koma fram undir nafni." (Feitletranir mínar.)

Þegar Óli Sindri fór hamförum undir dulnefninu Mengella beindi hann oftar en ekki spjótum sínum að Agli. Egill skrifaði í október 2007:
“Hann er kannski vel skrifandi þessi náungi, en hann er rotþró íslenskra bloggheima. Það þarf ansi mikið til að láta henda sér út af Barnalandi. [Sem heitir nú er.is, vefurinn þar sem umræðan um Björgvin G. Sigurðsson grasseraði og Egill kvaðst aldrei hafa heyrt um.]
Og byrja svo að ljúga upp á fólk út í bæ að það sé höfundar bloggsins – kannski finnst viðkomandi það skemmtilegur hlutverkaleikur en ég sé samt ekki fyndnina.
Annars á maður að vera duglegri að setja bara á ignore þegar nafnleysingjar eru annars vegar. Yfirleitt sýnist manni að þeir sem vega úr launsátri netinu gangi ekki heilir til skógar.”

Þegar Óli Sindri, höfundur Mengellu, kom fram undir nafni var skrifuð um það frétt í Fréttablaðinu. Þá skrifaði Egill:
“Fréttablaðið birtir mynd af Mengella. Þetta er eiginlega staðalímynd hins nafnlausa netverja. Maðurinn er svo fælinn að það er eins og hann sé að reyna að komast út úr ljósmyndinni, velur sér reyndar skrýtna leið, ekki til hliðanna, heldur leitar hann undankomu aftast í myndinni – líkt og að hann ætli að láta sig hverfa út um afturendann á myndinni.
En þegar hann skrifar á netið bresta allar hömlur.”

Þetta er nú dálítill tvískinnungur.